روياي توليد برق از گرماي بدن
در اين مدل نانولوله‌هاي كربني در داخل مواد پلاستيكي انعطاف‌پذير جاسازي مي‌شوند و الكتريسيته به كمك اختلاف بين دماي بدن و دماي هوا توليد مي‌شود.
هر ماده‌اي در دمايي، سطحي از الكترون‌هاي آزاد را دارد. حال اگر دو ماده مختلف را در دو دماي متفاوت قرار دهيم يك اختلاف پتانسيل كوچكي به دست مي‌آيد كه مي‌توان از آن بهره‌برداري كرد.
مي‌توان گفت پاورفلت يك تكنولوژي پيشرفته است كه انرژي تلف شده دستگاه‌هاي توليدكننده گرما را بازيابي مي‌كند و سپس مورد استفاده قرار مي‌دهد.
پاورفلت را مي‌توان در ميان تودوزي‌هاي صندلي اتومبيل، عايق‌هاي لوله‌هاي آب گرم، ميان دوخت‌هاي پوشاك ورزشي يا حتي در داخل باندهاي زخم جاسازي كرد و در تمامي موارد فوق مقداري گرما توليد مي‌شود كه دستگاه پاورفلت مي‌تواند آن را به آساني جمع‌آوري و به برق تبديل كند.
گرچه قبلا هم از مواد ترموالكتريك متفاوتي مثل بيسموت تلوريد (bismuth telluride) استفاده مي‌كردند ولي برخي محققان عقيده دارند پاورفلت مي‌تواند از نظر اقتصادي باصرفه‌تر باشد و بر اين باور هستند كه اگر از اين تكنولوژي در كاور و روكش موبايل استفاده شود، قيمت آن فقط در حدود يك دلار افزايش خواهد يافت، اما مي‌تواند بخشي از برق گوشي تلفن شما را از طريق گرماي دست‌تان تامين كند.
ما مي‌توانيم اين تكنولوژي را در مكان‌هايي مورد استفاده قرار دهيم كه در معرض اختلاف دمايي بالايي هستند. اما آيا اين تكنولوژي از بازده كافي برخوردار است؟
پاسخ به اين سوال مهم است. در حقيقت دانشمندان به دو دليل از كاربرد تكنولوژي فوق اجتناب مي‌كنند؛ هزينه بالاي لايه‌هاي نانولوله كربن و پيشرفته نبودن سيستم به حد كافي به گونه‌اي كه بتواند مقدار مناسبي انرژي الكتريكي توليد كند.
حتي اگر دستگاه پاورفلت از 72 لايه نانو لوله كربن استفاده نمايد فقط مي‌تواند 140 نانو وات برق توليد كند و اين مقدار نيرو خيلي ناچيز است. 140 نانووات چيزي نيست كه بتواند تلفن همراه يا هر دستگاه الكترونيكي ديگري را شارژ نمايد.
منابع: geek / solarfeeds
نرگس عبداللهي - جام‌جم
هر ماده‌اي در دمايي، سطحي از الكترون‌هاي آزاد را دارد. حال اگر دو ماده مختلف را در دو دماي متفاوت قرار دهيم يك اختلاف پتانسيل كوچكي به دست مي‌آيد كه مي‌توان از آن بهره‌برداري كرد.
مي‌توان گفت پاورفلت يك تكنولوژي پيشرفته است كه انرژي تلف شده دستگاه‌هاي توليدكننده گرما را بازيابي مي‌كند و سپس مورد استفاده قرار مي‌دهد.
پاورفلت را مي‌توان در ميان تودوزي‌هاي صندلي اتومبيل، عايق‌هاي لوله‌هاي آب گرم، ميان دوخت‌هاي پوشاك ورزشي يا حتي در داخل باندهاي زخم جاسازي كرد و در تمامي موارد فوق مقداري گرما توليد مي‌شود كه دستگاه پاورفلت مي‌تواند آن را به آساني جمع‌آوري و به برق تبديل كند.
گرچه قبلا هم از مواد ترموالكتريك متفاوتي مثل بيسموت تلوريد (bismuth telluride) استفاده مي‌كردند ولي برخي محققان عقيده دارند پاورفلت مي‌تواند از نظر اقتصادي باصرفه‌تر باشد و بر اين باور هستند كه اگر از اين تكنولوژي در كاور و روكش موبايل استفاده شود، قيمت آن فقط در حدود يك دلار افزايش خواهد يافت، اما مي‌تواند بخشي از برق گوشي تلفن شما را از طريق گرماي دست‌تان تامين كند.
ما مي‌توانيم اين تكنولوژي را در مكان‌هايي مورد استفاده قرار دهيم كه در معرض اختلاف دمايي بالايي هستند. اما آيا اين تكنولوژي از بازده كافي برخوردار است؟
پاسخ به اين سوال مهم است. در حقيقت دانشمندان به دو دليل از كاربرد تكنولوژي فوق اجتناب مي‌كنند؛ هزينه بالاي لايه‌هاي نانولوله كربن و پيشرفته نبودن سيستم به حد كافي به گونه‌اي كه بتواند مقدار مناسبي انرژي الكتريكي توليد كند.
حتي اگر دستگاه پاورفلت از 72 لايه نانو لوله كربن استفاده نمايد فقط مي‌تواند 140 نانو وات برق توليد كند و اين مقدار نيرو خيلي ناچيز است. 140 نانووات چيزي نيست كه بتواند تلفن همراه يا هر دستگاه الكترونيكي ديگري را شارژ نمايد.
منابع: geek / solarfeeds
نرگس عبداللهي - جام‌جم
+ نوشته شده در ۱۳۹۱/۰۲/۱۵ ساعت توسط کاظمی
|